ايّام تشريق‌

از دانشنامه‌ی اسلامی



ایّام تشریق (ایّام منى؛ ایّام معدودات):روزهاى یازده، دوازده و سیزدهم ذی الحجه.

وجه نامیدن روزهاى یاد شده به ایام تشریق، یا بدین علت است كه گوشت‌هاى قربانى در این ایام، تكه‌تكه شده، در آفتاب خشك مى‌شدند و یا بدین جهت كه تا خورشید برنیاید، قربانى انجام نمى‌گیرد.

منشأ تعبیر به ایام تشریق در فقه، ورود آن در سنت است. قرآن از این روزها به «ایّام معدودات» یاد كرده است. از این موضوع در باب حج سخن رفته و احكامى بر آن مترتب گشته است.

روزه در منى:

روزه گرفتن در ایام تشریق براى كسى كه در منى است، حرام مى‌باشد لیكن در این كه این حكم مخصوص كسى است كه در حال انجام مناسك حج است و یا همه حاضران در منى را در برمى‌گیرد، اختلاف است.

بیتوته در منى:

بیتوته در منى در ایّام تشریق - علاوه بر مقدار زمان لازم براى رمى جمرات (رجوع شود به: رمى جمره) براى حاجى مستحب است و نیز مستحب است كسى كه حج از او فوت شده است، تا پایان ایّام تشریق در منى بماند.

رمى جمرات:

پرتاب سنگریزه‌ها به جمرات سه‌گانه در روزهاى یازدهم و دوازدهم بر حاجى واجب است. این حكم همچنین در روز سیزدهم ذی الحجه‌ براى كسى كه شب سیزدهم در منى مانده، ثابت است.

نفر:

كوچ كردن از منى بعد از ظهر روز دوازدهم، براى كسى كه به قول مشهور از زن و صید اجتناب كرده باشد كه به آن نفر اول گفته مى‌شود و نیز روز سیزدهم بعد از رمى جمرات سه‌گانه هر چند قبل از ظهر، براى كسى كه شب سیزدهم در منى مانده - كه از آن به نفر دوم تعبیر مى‌شود - جایز است.(رجوع شود به: كوچ)

قربانى:

زمان قربانى براى كسى كه در منى است، چهار روز: از دهم ذى الحجه تا پایان ایّام تشریق و براى كسى كه در منى نیست، سه روز: از دهم تا پایان روز دوازدهم ذى الحجه است. (رجوع شود به: قربانى)

تكبیر:

گفتن تكبیرهاى وارد شده بعد از نمازهاى واجب روز عید قربان و ایّام تشریق (نماز ظهر روز دهم تا نماز صبح روز سیزدهم) براى كسى كه در منى است به قول مشهور و نیز از نماز ظهر مذكور تا نماز صبح روز دوازدهم براى كسى كه در سایر شهرها مى‌باشد، مستحب است.

پانویس

  1. سوره بقره/203.
  2. جواهرالكلام، 17/122.
  3. العروة الوثقى 2/243 و الحدائق الناضرة 13/390.
  4. جواهر الكلام، 20/32.
  5. همان، 19/91.
  6. همان، 20/ 15-16.
  7. همان، 36-42 و العروة الوثقى 2/541.
  8. جواهرالكلام، 19/223.
  9. همان، 11/ 382-385.

منابع

جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد ‌1، ص 741.